Το 1945 μόλις που η Ελλάδα είχε βγει, χιλιοτραυματισμένη, από τον Β’ ΠΠ, για να εισέλθει πάραυτα σε σκληρές και επώδυνες πολιτικές αντιπαλότητες.
Παρόλα αυτά 4 “σαραντάρηδες” ιδιαίτερα τολμηροί και με γνήσιο φίλαθλο πάθος αποφασίσανε να εκδώσουν την “Αθλητική Ηχώ”, δύο φορές την εβδομάδα και με ελάχιστες σελίδες καθώς οι καιροί δεν επέτρεπαν κάτι περισσότερο. Ήσαν δύο δημοσιογράφοι και δύο τυπογράφοι, σχεδόν ένας υποχρεωτικός συνδυασμός για την επιτυχία του μεγάλου εγχειρήματος την εποχή εκείνη. Ήσαν οι Α. Σέμπος – Γ. Ζιρώ και οι Γ. Γεωργαλάς – Λ. Καλογερόπουλος.
Το ξεκίνημα, από ένα ημιυπόγειο κακά φωτιζόμενο τυπογραφείο στο βάθος της Στοάς Πάππου, μ΄ ένα και μοναδικό τετράγωνο ξύλινο τραπέζι για γραφείο, πάνω στο οποίο μέχρι τότε οι εκεί εργαζόμενοι λινοτύπες και στοιχειοθέτες πίνανε τον καφέ τους στα διαλείμματα.
Οι 4 πρωταγωνιστές δεν βρίσκονται σήμερα στη ζωή, αλλά βρίσκονται ευτυχώς κοντά μας 4 (τότε) αμούστακα παιδιά, από τους 5 ή 6 φιλόδοξους εφήβους που επιλεγήκανε από τον Θανάση Σέμπο, την αμέσως επόμενη περίοδο για το νέο βήμα: ν’ αυξηθούν οι εκδόσεις και οι σελίδες και να γίνει η Αθλητική Εφημερίδα, η “ÉQUIPE” των Βαλκανίων, με ποιότητα, πληρότητα και όλα τα θέματα να έχουν την θέση τους στην πρώτη σελίδα.
Οι 4 που πήραν στους ώμους τους το πρώτο άλμα της ΗΧΟΥΣ ήσαν ο Γιάννης Διακογιάννης, ο Μίμης Παπαναγιώτου, ο Βαγγέλης Φουντουκίδης (για το μπάσκετ) και ο Γιώργος Λιβέρης (για τον Στίβο).
Δύο των εκδοτών νωρίς αποχώρησαν και η ΗΧΩ δεν τους είχε κοντά της. Συνέχισαν οι Σέμπος – Γεωργαλάς με νέα γραφεία στην Γεωργίου Σταύρου το 1950.
Αλλά η ΗΧΩ είχε πλέον στο επιτελείο της δύο ακόμη γίγαντες της ενημέρωσης, τον Πέτρο Λινάρδο και τον Κώστα Μητρόπουλο που όχι μόνο εξαρχής σχεδίαζε θαυμάσια σκίτσα αλλά και έγραφε λαμπρά κείμενα.
Το τρίτο μεγάλο βήμα έγινε όταν το 1952 η ΗΧΩ μετακινήθηκε στην Βορέου μ΄ ένα ευρύτερο επιτελείο στο οποίο συμπεριλαμβάνοντο ο Πάνος Μακρίδης, ο λογοτεχνικής γραφής Νίκος Γκούμας και ο Θόδωρος Νικολαΐδης στα πρώτα του βήματα πριν εκδώσει το “ΦΩΣ” το 1955.
Ήταν η εποχή που η κυκλοφορία της εφημερίδας αυξάνετο με ταχύτατους ρυθμούς για να φθάσει στην εποχή της δόξας του Παναθηναϊκού (στις αρχές της 10ετίας του ’70) και τους αγώνες σε Γουέμπλεϋ και Μοντεβιδέο τα 110.000 φύλλα!!
Αλλά τι ήταν η ΗΧΩ. Τι προσέφερε και ποιους δρόμους άνοιξε;
Για την εποχή της ήταν όχι μόνο πρωτοπόρα και τολμηρή στην προσπάθεια αλλά κάτι παραπάνω από σχολείο και Σχολή. Ήταν ένα Πανεπιστήμιο δημοσιογραφίας με δεδομένη την προσοχή στην ποιότητα των κειμένων, με εφαρμογή re-writing, κυρίως από τον Θανάση Σέμπο, συνέπεια ακρίβεια και σεβασμό.
Ήταν η εφημερίδα που πιστοποίησε την αξία-σημασία της αθλητικής δημοσιογραφίας, έκανε την ΕΣΗΕΑ για πρώτη φορά να δεχθεί στους κόλπους της τους Αθλητικούς Συντάκτες ενώ ανέδειξε ευρύτερα εκλεκτούς δημοσιογράφους και συγγραφείς.
Εκτός από τους προαναφερθέντες να σημειώσω ακόμη τον Ηλ. Σπορίδη, τον Γιάννη Βανδώρο, τον Γιάννη Θεοδωρακόπουλο, τον Γιώργο Παντούρη, τους αφούς Γερακάρη, τον Πάνο Φιαμέγκο κ.α. προσωπικότητες του γραπτού λόγου και της αθλητικής κοινωνίας.
