Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) δημοσιεύει τις ομιλίες των προσκεκλημένων εισηγητών του 8ου Διεθνούς Σχολείου Αθλητισμού που διοργανώθηκε με επιτυχία στις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (ΔΟΑ), στην Αρχαία Ολυμπία, το τριήμερο 27-29 Οκτωβρίου 2021.
Η δημοσιογράφος Ελένη Παπαθανασίου-Αποστολάκη προσκλήθηκε από τον ΠΣΑΤ να μιλήσει στην ενότητα «Η ισότητα των φύλων στον Αθλητισμό και τα ΜΜΕ – Παρίσι 2024» του 8ου Διεθνούς Σχολείου γιατί υπηρετεί τρία πεδία, στα οποία εκπροσωπεί επάξια τη γυναίκα! Τη δημοσιογραφία, την προπονητική και την αυτοδιοίκηση. Εκτός από αθλητική συντάκτρια, μέλος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας και πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής του ΠΣΑΤ στη Θεσσαλία, η Ελένη Παπαθανασίου υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα προπονήτρια μπάσκετ σε ανδρική ομάδα στην Ιστορία. Τα τελευταία χρόνια είναι εκλεγμένη δημοτική σύμβουλος της αντιπολίτευσης στον Δήμο Βόλου.
Η εισήγησή της, με τίτλο «Γυναίκα και ΜΜΕ: Συνεχής αγώνας καταξίωσης στην πάροδο των χρόνων», ξεκίνησε με μία ιστορική αναφορά στην παρουσία πρωτοπόρων γυναικών στον ανδροκρατούμενο Τύπο, βασισμένη σε στοιχεία της εξαιρετικής έρευνας της συναδέλφου Δήμητρας Κουντή. Από την εκπαιδευτικό, ποιήτρια και δημοσιογράφο Σκυργιανή Ευφροσύνη Μήτρου-Σαμαρτζίδη, το 1845, στην Κωνσταντινούπολη έως την πρώτη γυναίκα – μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Ρεζάν, τη νυν πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ και πρώτη γυναίκα πρόεδρός της Μαρία Αντωνιάδου, την πρώτη αθλητική δημοσιογράφο που μετέδωσε αγώνα ποδοσφαίρου Βάσω Μώραλη και τη Λήδα Βεντούρα. Εν συνεχεία, παρουσίασε αποτελέσματα ερευνών, τα οποία καταδεικνύουν την ιδιαίτερα χαμηλή παρουσία γυναικών σε τομείς λήψης αποφάσεων στα ελληνικά ΜΜΕ και στον αθλητισμό, καθώς και συγκεκριμένα στην προπονητική.
«θα έλεγα πως τη μεγαλύτερη ψυχική φθορά ως γυναίκα που έχω νιώσει, είναι στο αυτοδιοικητικό κομμάτι,» κατέθεσε η Ελένη Παπαθανασίου-Αποστολάκη καταλήγοντας: Χρειάζεται καθημερινός αγώνας για να μπορέσει η γυναίκα και ειδικότερα η γυναίκα δημοσιογράφος να πάρει τη θέση που της αρμόζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αφού όπως έγραψε και ο αείμνηστος, Οδυσσέας Ελύτης, για να… γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολύ».
Αναλυτικά, η εισήγηση της Ελένης Παπαθανασίου-Αποστολάκη στο 8ο Διεθνές Σχολείο του ΠΣΑΤ:
«Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο του ΠΣΑΤ κ. Γιάννη Θεοδωρακόπουλο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου για τη σημερινή τιμητική πρόσκληση, να βρεθώ στο βήμα των εργασιών του Διεθνούς Σχολείου που πλέον αποτελεί έναν πρωτοπόρο για τη χώρα μας θεσμό. Ως μέλος λοιπόν της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας και πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής του ΠΣΑΤ στη Θεσσαλία, θα επιχειρήσω να τοποθετηθώ στον αγώνα των γυναικών δημοσιογράφων για καταξίωση στην πάροδο των χρόνων.
Τα πάντα στη ζωή κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αποτελούν μια αλυσίδα. Για να είμαστε εδώ εμείς σήμερα και να μας δίνεται αυτό εδώ το τόσο τιμητικό βήμα για να εκφράσουμε τις απόψεις μας, υπήρξαν στο παρελθόν ορισμένες γυναίκες δημοσιογράφοι, που σε πολύ πιο δύσκολες εποχές, άνοιξαν τον δρόμο για όλα όσα ακολούθησαν. Πολλά ακόμη πρέπει να γίνουν, όμως θεωρώ πως χάρις σ’ αυτές υπάρχουμε όλες οι υπόλοιπες.
Γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε στο πρώτο μέρος της τοποθέτησής μου να κάνω μια μικρή ιστορική αναφορά, βασισμένη σε στοιχεία της εξαιρετικής έρευνας της συναδέλφου Δήμητρας Κουντή.
Η παρουσία πρωτοπόρων γυναικών λοιπόν στον ανδροκρατούμενο Τύπο, έγινε υπαρκτή στην Κωνσταντινούπολη το 1845 από την νεαρή Σκυργιανή Ευφροσύνη Μήτρου-Σαμαρτζίδη, που ήταν εκπαιδευτικός και ποιήτρια, αλλά όπως η ίδια έλεγε, επέλεξε το «παγκόσμιον, φωτεινότερον όλων σχολείον της δημοσιογραφίας». Επρόκειτο για την «Κυψέλη», ένα «σύγγραμμα περιοδικόν γυναικείον» όπως το χαρακτηρίζει η εκδότριά του, το πρώτο ελληνόγλωσσο γυναικείο έντυπο που εκδόθηκε μάλιστα στον οθωμανικό χώρο, κάνοντας την επανάσταση της εποχής.
Θεωρείται και το πρώτο «φεμινιστικό» περιοδικό, καθώς αποδίδει την κοινωνική ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων στον ανδροκρατικό χαρακτήρα των κοινωνιών.
Μετά την Κυψέλη εκδόθηκαν, κυρίως από το 1880 έως το 1920, πολλά γυναικεία περιοδικά από την Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα έως τα Χανιά και τη Σάμο. Το 1898 οργανώθηκε στο Αγρίνιο από το σύλλογο «Εργάνη Αθηνά» και φεμινιστικό συνέδριο παρουσία βασιλέων, πολιτικών, διπλωματών.
Στη συνέχεια συναντάμε και την πρώτη Ελληνίδα πεζογράφο-δημοσιογράφο που σήκωσε τη σημαία της γλωσσικής και γυναικείας χειραφέτησης.
Η Κωνσταντινοπολίτισα Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου (1867-1906) εξέδωσε το 1887 το Ημερολόγιο των Κυριών, και τη διετία 1896-97 συνίδρυσε και συνεργάστηκε με τον ποιητή Ιωάννη Γρυπάρη στη σύνταξη του περιοδικού Φιλολογική Ηχώ
Δυστυχώς λόγω της πλούσιας δράσης της, «αγκάθι» για την εποχή, το 1899 με απόφαση της Πατριαρχικής Κεντρικής Εκκλησιαστικής Επιτροπής, η Παπαδοπούλου αποκλείσθηκε ως εκπαιδευτικός απ’ όλα τα σχολεία της Πόλης.
Μορφές που συνδέουν τον 19ο αιώνα με τον 20ο είναι η Ευγενία Ζωγράφου (1878-1963), η τόσο ξεχωριστή για την εποχή της Αναπλιώτισσα Λογοτέχνης, θεατρική συγγραφέας και δημοσιογράφος που ασχολήθηκε κατά κύριο λόγο με το εργατικό ρεπορτάζ και η πιο γνωστή απ’ όλες Καλιρρόη Παρρέν (1861-1940, μια ευκατάστατη αστή, φανατική μοναρχική και αντιβενιζελική που εκδίδει την Εφημερίδα των Κυριών για τριάντα ένα χρόνια (1887-1917) ενώ η Ζωγράφου εξέδιδε την Ελληνικήν Επιθεώρησιν για τριάντα επτά χρόνια (1907-1943), αντιμετωπίζοντας το «γυναικείο ζήτημα» σε συνάρτηση με την απάνθρωπη κοινωνική υποδομή.
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, έχουμε το φαινόμενο σύζυγοι ή κόρες εκδοτών-δημοσιογράφων, να μπαίνουν δυναμικά στον δημοσιογραφικό στίβο και να συνεχίζουν με επιτυχία το έργο γονιών ή συζύγων του.
Ξεχωριστή φυσιογνωμία αποτελεί η Ζαν Στεφανόπολι, κόρη του ιδρυτή της εφημερίδας Messager d’ Athenes, Αντώνιου Τζαννετάκη Στεφανόπολι. Η Στεφανόπολι συνέχισε την έκδοσή της για 40 χρόνια, την έκανε καθημερινή, υπέγραφε το κύριο άρθρο, ασχολείτο με σοβαρά εθνικά θέματα και με τα πολιτιστικά. Μάλιστα, η Στεφανόπολι ήταν η πρώτη φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1890.
Στην εποχή της Αντίστασης εξάλλου, με την καθοδήγηση της Ηλέκτρας Αποστόλου, εκδόθηκε και το κεντρικό όργανο της ΕΠΟΝ, η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ στις 22 Μαρτίου του 1943. Η Νέα Γενιά εξελίχτηκε στο μακροβιότερο έντυπο της ΕΠΟΝ, ενώ στη συνέχεια πολλές Επονίτισσες στελέχωσαν και τον λεγόμενο «αστικό» Τύπο, δίνοντας μέσα από την πένα τους τον αγώνα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών που επιτεύχθηκε τελικά το 1952. Η συμβολή λοιπόν των γυναικών δημοσιογράφων στην επίτευξη του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες ήταν τεράστιο.
Αυτή η έντονη γυναικεία παρουσία στα δημοσιογραφικά πράγματα, και ιδιαίτερα η σχέση πατέρα-κόρης στη διεύθυνση εφημερίδας, θυμίζει μία ανάλογη περίπτωση: την Ελένη Βλάχου (1911-1995) που ανέλαβε το 1951 τη διεύθυνση της εφημερίδας «Καθημερινή» μετά τον θάνατο του πατέρα της Γεωργίου Βλάχου. Μάλιστα, από την Ελένη Βλάχου πληροφορούμαστε πως το 1936, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου, από τους 1500 δημοσιογράφους οι 80 ήταν γυναίκες. Επειδή δεν την άφηναν οι άντρες συνάδελφοί της να κάνει τη δουλειά της όπως ήθελε, το 1961 εξέδωσε τη Μεσημβρινή που έκλεισε το 1994, έχοντας στα ηνία της τη μετέπειτα Ευρωβουλευτή Κατερίνα Δασκαλάκη.
Στο συνδικαλιστικό χώρο, η γυναίκα κατάφερε να εισχωρήσει μόλις το 1984, όταν η Μαρία Ρεζάν εκλέχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Εκατό χρόνια μετά από την ίδρυση της ΕΣΗΕΑ (1914), αναδείχθηκε το 2014, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, η Μαρία Αντωνιάδου. Στον άλλο ανδροκρατούμενο χώρο, αυτό του αθλητισμού, η γυναίκα κατάφερε να εισχωρήσει την δεκαετία, του 1980, με πρωτοπόρα τη δική μας Βάσω Μώραλη, την πρώτη γυναίκα που γράφτηκε μέλος στον ΠΣΑΤ το 1987 (εξήντα χρόνια μετά από την έκδοση της πρώτης αθλητικής εφημερίδας το 1927), καθώς και τη Λήδα Βεντούρα (ΕΡΤ-2).
Θεωρώ πως η Βάσω Μώραλη, άνοιξε τον δρόμο σε όλες τις νεότερες γενιές. Με πάθος στη δουλειά της, με ήθος και τεχνογνωσία, επί 10ετίες, όχι μόνο έγινε αποδεκτή σ’ ένα καθαρά έως τότε ανδροκρατούμενο επάγγελμα, αλλά δίδαξε στην κυριολεξία πως είναι η πραγματική δημοσιογραφία.
Σήμερα όμως τι συμβαίνει στον γυναικείο αθλητικό χώρο γενικότερα;
Έρευνες δείχνουν ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι γυναίκες κατέχουν, κατά μέσο όρο, το 14 % των θέσεων λήψης αποφάσεων στις συνομοσπονδίες ολυμπιακών αθλημάτων της ηπειρωτικής Ευρώπης. Στις 28 συνομοσπονδίες που περιλαμβάνονται στην έρευνα, εντοπίστηκαν μόνο μία γυναίκα πρόεδρος και οκτώ γυναίκες αντιπρόεδροι σε ένα σύνολο 91 τέτοιων θέσεων. Τα στοιχεία αυτά αντικατοπτρίζουν τάσεις οι οποίες διαπιστώνονται και σε άλλους τομείς λήψης αποφάσεων, όπου όσο υψηλότερη είναι η θέση, τόσο μεγαλύτερο είναι το χάσμα μεταξύ των φύλων. Στα κράτη μέλη, η εκπροσώπηση των γυναικών στις κορυφαίες θέσεις λήψης αποφάσεων των αθλητικών οργανώσεων παραμένει πολύ χαμηλή.
Την τελευταία 10ετία, οι γυναίκες κατείχαν κατά μέσο όρο μόνο το 14 % του συνόλου των θέσεων, το δε ποσοστό τους κυμαίνεται από 3 % στην Πολωνία έως 43 % στη Σουηδία. Ο αθλητισμός θεωρείται ανδρικό πεδίο, κυριαρχούν οι άνδρες, η δε πρόοδος όσον αφορά την ισότητα των φύλων παρεμποδίζεται από τις κοινωνικές αντιλήψεις
Στην Ελλάδα, σε σύνολο 53 Ομοσπονδιών, συναντάμε μόλις τέσσερις γυναίκες προέδρους, μία μάλιστα εκ των οποίων στην Ομοσπονδία Ανοικτής Θάλασσας είναι και Βολιώτισσα, η Εριφύλλη Βαρδάκη. Στον ΠΣΑΤ εξάλλου επί συνόλου 1291 μελών, γυναίκες είναι μόλις 125, ποσοστό περίπου στο 10%. Όσον αφορά τη Ένωση Συντακτών Θεσσαλίας Στερεάς και Εύβοιας, την Ένωση στην οποία ανήκω, από τα 184 συνολικά μέλη, γυναίκες είναι 62, ποσοστό περίπου 30%.
Μεγάλη τιμή φυσικά για την ελληνική γυναικεία δημοσιογραφία, αποτελεί η εκλογή της Έφης Ζικούλη στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τάε Κβον Ντο. Έτσι, η καλή συνάδελφος είναι η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που έφτασε σε Διοικητικό Συμβούλιο Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να έχουμε ανάλογη συνέχεια και με άλλες συναδέλφους.
Το προπονητικό επάγγελμα είναι ένας ακόμη τομέας του αθλητισμού στον οποίο οι γυναίκες υστερούν σημαντικά. Όπως αναφέρουν μελέτες κρατών-μελών της ΕΕ, εκτιμάται ότι μόνο το 20 % έως 30 % των προπονητών(-ριών) σε όλα τα αθλήματα στην Ευρώπη είναι γυναίκες. Πολύ δύσκολα άνδρες εμπιστεύονται γυναίκες να προπονήσουν αντρικές ή ακόμη και εφηβικές ομάδα. Επειδή είχα την τιμή να το κάνω στο παρελθόν, θεωρώ πως το πρώτο που θα πρέπει να κερδίσει μια γυναίκα για να μπορέσει να πετύχει, είναι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός παικτών, διοίκησης και φυσικά αντιπάλων προπονητών και φιλάθλων. Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους με σκληρή δουλειά και αφοσίωση και ίσως μάλιστα κάποιες φορές να είναι και ευκολότερο το έργο μας στους άντρες, αφού η ψυχολογία των γυναικών είναι πιο εύπλαστη και εναλλασσόμενη από αυτή των ανδρών με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Προπονήτριες εντοπίζονται συνήθως σε αθλήματα τα οποία εμφανίζουν υψηλό ποσοστό συμμετοχής γυναικών (π.χ. χορός, ενόργανη γυμναστική, καλλιτεχνικό πατινάζ και ιππασία) και προπονούν κυρίως γυναίκες, ή κορίτσια που αγωνίζονται σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, μα και τα τελευταία χρόνια τις συναντούμε και στις εθνικές κατηγορίες σε αθλήματα όπως το μπάσκετ. Δυστυχώς ελάχιστες Ομοσπονδίες εμπιστεύονται γυναίκες σε πρώτο ρόλο, ενώ συναντούμε αρκετές ως βοηθούς.
Σημαντικές διαφορές υπάρχουν επίσης στην κάλυψη γυναικείων και ανδρικών αθλημάτων από τα μέσα ενημέρωσης, αφού στα δεύτερα δίνεται πολύ μεγαλύτερη προβολή. Πολλές φορές ο γυναικείος αθλητισμός, δεν καλύπτεται ούτε σε μονόστηλο. Έχουμε συναντήσει εξάλλου ρεπορτάζ να προωθούν την σεξιστική αντιμετώπιση των γυναικών αφού εστιάζουν στην ανάδειξη της θηλυκότητας και της εμφάνισής τους και απαξιώνουν τα αθλητικά τους επιτεύγματα. Για την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος του γυναικείου αθλητισμού από τα ΜΜΕ, πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές στην αθλητική κουλτούρα.
Τα ΜΜΕ είναι αυτά που μπορούν και οφείλουν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της προσπάθειας ανάδειξης του γυναικείου αθλητισμού.
Φυσικά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αυξηθούν σημαντικά και οι γυναίκες Αθλητικές Συντάκτριες. Να πειστούν γυναίκες να ακολουθήσουν το δύσκολο άθλημα του Αθλητικού Συντάκτη με την προϋπόθεση όμως να τύχουν και της ανάλογης θετικής αποδοχής στον χώρο.
Απογοητευτικό επίσης είναι το ποσοστό της παρουσίας γυναικών Αθλητικών Συντακτών στους Ολυμπιακούς Αγώνες που δεν ξεπερνούν το 15-20%. Το χάσμα μεταξύ των φύλων στην αθλητική δημοσιογραφία επεκτείνεται επίσης στους οργανισμούς μέσων ενημέρωσης, όπου οι γυναίκες κατέχουν λιγότερο από το ένα τρίτο των ανώτατων διευθυντικών θέσεων.
Στον αθλητικό Τύπο της χώρας μας, τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια πως αυξήθηκαν οι γυναικείες παρουσίες. Είναι όμως αρκετές; Βρίσκονται σε πρώτους ρόλους; Θεωρώ πως όχι. Το επάγγελμά μας είναι δύσκολο, ανδροκρατούμενο και χρειάζεται ακόμη μεγάλη προσπάθεια για να επιβληθεί η γυναίκα ως ισότιμο μέλλον.
Θυμάμαι, την πρώτη μέρα που πέρασα το κατώφλι της ιστορικής εφημερίδας του Βόλου, «ΘΕΣΣΑΛΙΑ», όπου εργάστηκα επί 21 χρόνια. Από ελάχιστους ευτυχώς συναδέλφους, αντιμετωπίστηκα με καχυποψία. Με την πάροδο όμως των χρόνων, επήλθε απόλυτη ισορροπία στις σχέσεις μας, αμοιβαίος σεβασμός και καλή συνεργασία. Μάλιστα, έχοντας την αρχισυνταξία επί 15 χρόνια του αθλητικού τμήματος, μπορώ να σας πω πως εργάστηκα άριστα με τους άνδρες συναδέλφους τόσο του Αθλητικού τμήματος, όσο και της εφημερίδας γενικότερα. Ναι ομολογώ πως δεν βίωσα στο χώρο της δημοσιογραφίας άσχημες και σεξιστικές συμπεριφορές.
ΈΤΣΙ, μπορώ να πω με σιγουριά πως αν μια γυναίκα αποφασίσει να αφοσιωθεί σ’ αυτό που κάνει και πείσει τους άλλους να την εμπιστευτούν, τότε σίγουρα θα τα καταφέρει. Θα το αντέξει για πολλά χρόνια το ψυχοφθόρο ωράριο, την υπονόμευση πολλές φορές και τον έντονο ανταγωνισμό; Ανάλογα με τον χαρακτήρα της και τις προτεραιότητες που θα βάλει στη ζωή της. Εγώ προσωπικά, αποχώρησα οικειοθελώς στην πιο παραγωγική μου ηλικία, γιατί ζύγισα την κατάσταση και η ζυγαριά έκλεινε προς τη μεριά της οικογένειας και το μεγάλωμα των δυο γιων μου, που λόγω της δουλειάς, δεν μπορούσα να τους μεγαλώσω όπως θα έπρεπε. Μάλλον θα έλεγα πως δεν τους προλάβαινα καθόλου.
Βάζω λοιπόν εδώ μια επιπλέον σημαντική παράμετρο, που πολλές φορές φρενάρει την εξέλιξη της γυναίκας αθλητικής συντάκτριας, κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά με τους άντρες συναδέλφους μας. Η γυναίκα γενικότερα είναι επιφορτισμένη με σαφώς περισσότερες ευθύνες, που αποτελούν τροχοπέδη στην επαγγελματική της εξέλιξη.
Όσο για την παρουσία μας στα γήπεδα; Αναμφίβολα υπάρχουν και οι εντός εισαγωγικών «αγενείς» που με λεκτικούς τραμπουκισμούς, προσπαθούν να απαξιώσουν το έργο μας. Όμως, θεωρώ πως αυτοί φέρονται με την… ανάλογη ευγένεια και σε άνδρες συναδέλφους, οπότε τους… προσπερνάμε και αφοσιωνόμαστε στο έργο μας. Η μάχη για την ανάδειξη της γυναικείας αθλητικής δημοσιογραφίας επιβάλλεται να είναι καθημερινή και συνεχής.
Φωτεινή όαση αναμφίβολα αποτελεί ο ΠΣΑΤ, που δίνει μεγάλη σημασία στη δημιουργική παρουσία της γυναίκας αθλητικής συντάκτριας και την αναδεικνύει, τη βγάζει μπροστά. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το γεγονός πως το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου τιμούν με την παρουσία τους οι εξαιρετικές συναδέλφισσες Ασπασία Βελονάκη και Αγγελική Βύζικα. Μπορεί να μου πείτε ναι, αλλά είναι μόλις δύο στα 13 μέλη . Ναι αλλά θα σας απαντήσω πως κατέχουν τις πιο νευραλγικές θέσεις, μετά φυσικά από αυτή του προέδρου, αυτές του Γενικού Γραμματέα και του ταμία. Άρα, υπάρχει εμπιστοσύνη στο γυναικείο φύλλο, ενώ καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως στο φετινό διεθνές σχολείο του ΠΣΑΤ, υπάρχει ολόκληρη ενότητα αφιερωμένη στη γυναίκα.
Όπως και να έχει, θεωρώ πως τις θέσεις τις φτιάχνουν οι άνθρωποι και πως οι αξίες αναγνωρίζονται είτε πρόκειται για γυναίκες, είτε για άνδρες.
Τα τελευταία χρόνια, όπου έχουν αλλάξει αρκετά οι καταστάσεις και τα στερεότυπα, συναντούμε αρκετές γυναίκες στον Τύπο, όσο και ειδικότερα στην αθλητική δημοσιογραφία. Φυσικά οι περισσότερες, όχι σε θέσεις ευθύνης, αλλά ως πιστοί «στρατιώτες» υπηρετούν με προσήλωση τον αθλητικό Τύπο και βιοπορίζονται από τη δουλειά τους. Πάντα πίστευα και πιστεύω πως δεν αρκεί μόνο η όμορφη εμφάνιση, για να πετύχει κανείς. Βοηθάει φυσικά και αυτή. Όμως, απαιτούνται εργατικότητα, συνεχής επιμόρφωση και προσήλωση στον στόχο. Αρκετές συναδέλφισσες, ακολουθούν αυτόν το δρόμο και τα πάνε περίφημα. Άλλες πάλι που επαφίενται μόνο στο εντυπωσιακό… εξωτερικό περιτύλιγμα, είναι σίγουρο πως γρήγορα θα τις αποβάλλει το σύστημα, επειδή για να επιβιώσει κανείς σ’ έναν σκληρό χώρο, απαιτείται να είναι δυνατός απ’ όλες τις απόψεις και σε όλα τα επίπεδα.
Και για να κάνω και ακόμη μια προσωπική κατάθεση, αν θα ήθελα να επιλέξω σε ποιο από τα τρία πεδία τα οποία υπηρετώ, δημοσιογραφία, προπονητική και αυτοδιοίκηση, ως δημοτική σύμβουλος της αντιπολίτευσης στον Δήμο Βόλου, θα έλεγα πως τη μεγαλύτερη ψυχική φθορά ως γυναίκα που έχω νιώσει, είναι στο αυτοδιοικητικό κομμάτι, όπου εκεί στο Βασίλειο του… Μονακό, συμβαίνουν… πράγματα και θάματα, απίστευτες συμπεριφορές, που σε καμιά περίπτωση δεν περιποιούν τιμή στην τεράστια αυτοδιοικητική ιστορία του λαμπρού παρελθόντος στον Βόλο. Αν θελήσετε να δείτε στο YouTube αποσπάσματα από τα Δημοτικά Συμβούλια Βόλου, δυστυχώς, θα καταλάβετε πολλά…
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου, να χαιρετήσω την απόφαση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, η οποία προκρίνει την ισότητα των φύλων μέσα από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού το 2024, οι οποίοι θα πραγματοποιηθούν με τη συμμετοχή των γυναικών κατά 50%. Η πρωτόγνωρη αυτή γυναικεία συμμετοχή καυτηριάζει τα στερεότυπα παλαιοτέρων ετών και ενσαρκώνει το αθλητικό ιδεώδες.
Το μόνο σίγουρο είναι αγαπητές συναδέλφισσες και αγαπητοί συνάδελφοι, πως χρειάζεται καθημερινός αγώνας για να μπορέσει η γυναίκα και ειδικότερα η γυναίκα δημοσιογράφος να πάρει τη θέση που της αρμόζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αφού όπως έγραψε και ο αείμνηστος, Οδυσσέας Ελύτης, για να… γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολύ».
