Στη διάρκεια της ημερίδας του ΠΣΑΤ, για τις Ελληνίδες αθλήτριες και το 50-50 του Παρισιού, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 2024 στην ΕΣΗΕΑ, η Μαρία Πολύζου ανέφερε:

“Το 1984 έλαβαν για πρώτη φορά μέρος γυναίκες σε μαραθώνιο, αφού έως τότε δεν επιτρεπόταν η συμμετοχή τους, γιατί δεν υπήρχε πίστη στις ικανότητές τους. Το 1996, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, ήμουν η πρώτη Ελληνίδα που έτρεξε σε μαραθώνιο. Οι δυσκολίες ήταν πολλές μέχρι να  τα καταφέρω και το μένος, για να μην τρέξω, ήταν μεγάλο. Τόσο μεγάλο, που αναγκάστηκα να πάω με δικά μου έξοδα στην Ατλάντα. Από το 1982, οπότε και ξεκίνησα να κάνω προπονήσεις στο στάδιο της Παναχαϊκής, ένιωθα περίεργα. Ήμουν ένα κορίτσι δαχτυλοδειχτούμενο, που το «έλουζαν» με αρνητικά σχόλια. Έπρεπε να φοράω φαρδιές μπλούζες και φόρμες για να αποφεύγω την κριτική, κι αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την προπόνηση. Το 1989 είδα την Πατουλίδου να φορμάει κορμάκι και της ζήτησα να μου στείλει ένα για να προπονούμαι χωρίς περιττό βάρος. Το 1989, στη διάρκεια του πανελλήνιου πρωταθλήματος, φοράω το κορμάκι μου, στέκομαι στην εκκίνηση και ο αφέτης δεν δίνει το σύνθημα, παρά μόνο αν αλλάξω ρούχα. Εννοείται πως επιμένω ότι έτσι θα αγωνιστώ και το καταφέρνω.

Η απόφαση της ΔΟΕ να λειτουργήσει παιδικός σταθμός εντός του Ολυμπιακού χωριού είναι σημαντική και τη στηρίζω. Όταν γέννησα κι εγώ, έπρεπε να παίρνω το παιδί μου μαζί στους αγώνες. Η γυναίκα γεννά και μπορεί να επιστρέψει στην ενεργό δράση.

Πρέπει να σταθούμε ισότιμα δίπλα στους άνδρες. Για πρώτη φορά, μια τεράστια κοινότητα, η Ολυμπιακή κοινότητα, δίνει ένα τόσο σημαντικό μήνυμα ισότητας στη συμμετοχή ανδρών και γυναικών στους αγώνες.Προχωράμε κι έτσι ανοίγονται δρόμοι. Όχι εύκολοι, όμως το θέμα δεν έχει να κάνει με το φύλο, αλλά με το μυαλό. Η εξέλιξη, η ψυχή δεν έχει φύλο. Όταν έτρεξα 524 χλμ, από Αθήνα-Σπάρτη και επιστροφή, η ψυχή μου ήταν μπροστά και έτρεχε. Είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσει η κοινωνία. Να εξελισσόμαστε διαρκώς και να γεννάμε σωστούς ανθρώπους παρακαταθήκη για την επόμενη γενιά”.