Στη διάρκεια της ημερίδας του ΠΣΑΤ, για τις Ελληνίδες αθλήτριες και το 50-50 του Παρισιού, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 2024 στην ΕΣΗΕΑ, η Ζέτα Θεοδωρακοπούλου ανέφερε:
“Το 1992 ήταν η χρονιά της απαρχής του ελληνικού αθλητισμού σε επιτυχίες, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Το 1992, η Βούλα Πατουλίδου και ο Πύρρος Δήμας με τα μετάλλιά τους, αποτέλεσαν οιωνό ισότητας και ισονομίας. Με το πέρας των χρόνων, παρατηρούμε άνδρες να «δοκιμάζονται» σε αμιγώς γυναικεία αθλήματα (ρυθμική γυμναστική, καλλιτεχνική κολύμβηση), γίνονται ανοιχτά συζητήσεις για το τρίτο φύλο, τα άφυλα ή τα non binary άτομα.
Το 2020, επίσης, στους Ολυμπιακούς του Τόκυο, εξαιτίας του κόβιντ και της αδυναμίας να παρελάσει το σύνολο της ομάδας, ένας άνδρας και μια γυναίκα εκπροσώπησαν τη χώρα και κράτησαν τη σημαία της. Έγιναν, ασφαλώς, πολλές συζητήσεις για εκείνον ή εκείνη που θα σήκωνε τη σημαία και ακόμη και σήμερα, πολλοί θεωρούν ότι άνδρας θα έπρεπε να προϊσταται της ομάδας.
Η κατάσταση δεν αλλάζει παντού και με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν πολλές χώρες, στις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζονται άνισα, χωρίς ανοχή και ανεκτικότητα, χωρίς στήριξη. Στους Ολυμπιακούς θα δούμε γυναίκες να αγωνίζονται με μπούργκα, η εικόνα, συμπεριφορά, δήλωση των οποίων θα είναι «αιχμάλωτη». Η γυναίκα, εξαιτίας του ρόλου της ως μητέρα και νοικοκυρά, καθυστέρησε να αναλάβει θέσεις σε πολιτική, κοινωνία, αθλητισμό. Οι γυναίκες αθλήτριες έχουν και ένα μειονέκτημα έναντι των ανδρών αθλητών. Η γυναίκα, είτε ως συλλογικό ασυνείδητο, είτε λόγω πρόθεσης να εκπληρώσει το κομμάτι της τεκνοποίησης, αναγκάζεται κάποια στιγμή να κάνει διάλειμμα για να απολαύσει τη μητρότητα”.
