Η ενότητα του Συνεδρίου, με θέμα το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, αναλύθηκε το Σάββατο 4 Οκτωβρίου, με συντονίστρια την δημοσιογράφο και μέλος του Δ.Σ. του ΠΣΑΤ, Ζέτα Θεοδωρακοπούλου.
Ο Γιώργος Χελάκης, δημοσιογράφος, μίλησε για το θέμα: «Το παγκόσμιο κύπελλο και ο ορυμαγδός των διοργανώσεων…». Συγκεκριμένα είπε: «Για πολλούς από εμάς, το Μουντιάλ σηματοδοτεί το πιο σημαντικό ποδοσφαιρικό γεγονός. Ωστόσο, για τη νέα γενιά δεν ισχύει το ίδιο. Για αυτούς, το παγκόσμιο κύπελλο είναι το ίδιο σημαντικό με τη διοργάνωση του ποδοσφαιρικού κυπέλλου που παίζουν στο κινητό τους. Το ποδόσφαιρο αλλάζει, η τεχνολογία απομακρύνει τα παιδιά από το ποδόσφαιρο και αν είχαμε πρόχειρες στατιστικές, θα διαπιστώναμε ότι τα παιδιά που πάνε να παίξουν μπάλα είναι πολύ λιγότερα από τα παιδιά που παίζανε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ομάδες. Αναφέρομαι στη δυνατότητα, που είχαμε κάποτε όλοι εμείς να παίζουμε μπάλα στη γειτονιά μας, και πλέον αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει. Διότι καλοί είναι οι αθλητές των μεγάλων επιδόσεων, αλλά ακόμη καλύτεροι είναι οι αθλούμενοι. Και η επιτυχία μιας χώρας στον αθλητισμό, δεν έχει σχέση με το πόσους αθλητές έχει σε κορυφαίο επίπεδο ή πόσα πρωταθλήματα και κύπελλα έχει πάρει, αλλά πόσοι αθλούνται πραγματικά. Και αυτό είναι ανεξάρτητο από την ηλικία ή την επίδοση ή τα περιττά κιλά. Και οφείλω να σας πω ότι οι επιτυχίες μας είναι περιορισμένες για να μην σας πω ότι είναι ανύπαρκτες. Όσον αφορά στο παγκόσμιο κύπελλο. Το ποδόσφαιρο, σε αυτό το επίπεδο, είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση για αυτούς που την κάνουν, γύρω από την οποία διακινούνται εκατομμύρια και πολλές φορές είναι και μια δυνατότητα για παράνομο πλουτισμό και για κέρδη που είναι κάτω από τα ραντάρ των κυβερνήσεων και των θεσμών των χωρών. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος παράγοντας. Όλα αυτά δεν θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχαν αυτοί που πάνε και παίζουν σε αυτό το επίπεδο. Και αυτοί που παίζουν, ανεξάρτητα από τα μηδενικά που έχει ο τραπεζικός τους λογαριασμός, είναι άνθρωποι σαν και εμάς και επιβαρύνονται. Στην ουσία σε αυτό το επίπεδο, η μία διοργάνωση διαδέχεται την άλλη. Με αποτέλεσμα να αναμένεται από τους ποδοσφαιριστές, που δεν είναι τίποτα άλλο από παραγωγείς θεάματος, να εξαντλήσουν κάθε απόθεμα ενέργειας για να παίζουν διαρκώς και να παράγουν θέαμα και κέρδη. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη χαρά που έχει ο παίκτης που απλώς παίζει μπάλα. Η επιβάρυνση που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι εξωπραγματική. Η FIFPro, διεθνής ομοσπονδία ποδοσφαιριστών, έκανε πρόσφατα μια έρευνα. Σύμφωνα με αυτή, όσοι ποδοσφαιριστές έπαιξαν πάνω από 72 αγώνες, ήταν πιο επιρρεπείς σε τραυματισμούς, σωματικές επιβαρύνσεις και ψυχικά προβλήματα. Πολλοί από αυτούς, που ακολουθούν το μοτίβο προπόνηση-αεροπλάνο-προπόνηση-αγώνα-αεροπλάνο, παθαίνουν κατάθλιψη, η οποία τους συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Η έρευνα επισημαίνει δε ότι οι ποδοσφαιριστές που δεν έχουν τη δυνατότητα ανάπαυλας για 4 μέρες, τραυματίζονται σε ποσοστό άνω του 50% από το συνηθισμένο. Οι ποδοσφαιριστές, λοιπόν, που τραυματίζονταν είχαν σημαντικό ποσοστό αγώνων σε διεθνές επίπεδο και ενώ η αποκατάσταση θα μπορούσε να γίνει σε 28 ημέρες, στην περίπτωση αυτή ήθελε πάνω από 2 μήνες. Σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, πάνω από το 50% των ποδοσφαιριστών δήλωσε ότι αναγκάστηκε να παίξει ενώ ήταν τραυματισμένοι και το 82% των προπονητών δήλωσε ότι έβαζε ποδοσφαιριστές να παίξουν, παρά το γεγονός ότι γνώριζαν πως ήταν εξαντλημένοι. Συνήθως επρόκειτο για τα μεγάλα ονόματα των ομάδων, που έπρεπε οπωσδήποτε να την πλαισιώσουν στο γήπεδο. Και εδώ μπαίνουν και τα μεγάλα συμβόλαια με τις τηλεοπτικές εταιρίες, που υπαγορεύουν ποιοι θα παίξουν. Έχουμε, λοιπόν, ποδοσφαιριστές που μπαίνουν στην «αρένα», που κινδυνεύει η σωματική και ψυχική τους υγεία, προκειμένου να παίζουν συνεχώς και να υπάρχουν τηλεοπτικά δικαιώματα. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη χαρά του παιχνιδιού, καμία σχέση με το πως νιώσαμε όταν πήγε για πρώτη φορά η εθνική μας στο παγκόσμιο ή στο Euro. Κι επειδή, εδώ, είμαστε άνθρωποι των ΜΜΕ και υπάρχουν ανάμεσά μας και άνθρωποι της ομοσπονδίας και παλαιοί ποδοσφαιριστές, οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να αναλογιστούμε πάνω σε αυτό. Και να διαπιστώσουμε το εξής, που είναι και το πιο τραγικό. Τα παιδιά πλέον δεν παίζουν στην αλάνα. Πάνε απευθείας στην ακαδημία. Και οι γονείς που τα πηγαίνουν έχουν στο μυαλό τους, πως το δικό τους παιδί αν δεν είναι σαν τον Μαραντόνα, είναι τουλάχιστον σαν τον Τσαλουχίδη. Στην ηλικία των 15-16 έρχεται η διάψευση αυτής της πεποίθησης. Και τότε πάει περίπατο η χαρά του παιχνιδιού και το παιδί σταματά να παίζει μπάλα και να το ευχαριστιέται. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και πάνω σε αυτό σας ζητώ να σκεφτούμε».
- Το 12ο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του ΠΣΑΤ διοργανώνεται σε συνεργασία με τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού. Την προσπάθεια αυτή του ΠΣΑΤ στηρίζουν οι Μεγάλοι χορηγοί του «Stoiximan» και «Volton», καθώς και η εταιρεία «Λουξ». Χορηγοί επικοινωνίας είναι η «ΕΡΤ», το «ΑΠΕ-ΜΠΕ», το «Πρακτορείο FM 104.9» και η «netway».
