Στην ενότητα «Ολυμπιακοί Αγώνες», ο συντονιστής αναπληρωτής ταμίας του ΠΣΑΤ Αντώνης Παπουτσάκης, έδωσε τον λόγο στον Αντώνη Νάτσιο, καθηγητή φυσικής αγωγής στη μέση εκπαίδευση, ο οποίος έχει εμβαθύνει στο κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων και έχει γράψει και σχετικά βιβλία, όπως « Ένας αιώνας Ολυμπιακοί Αγώνες» και «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες από την αρχαιότητα έως σήμερα». Στη διάρκεια της ομιλίας του τόνισε:
Αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια, θυμόμαστε ακόμη εδώ στην Ελλάδα πολλούς Κύπριους Ολυμπιονίκες. Το 1896 τους Ολυμπιονίκες, Φραγκούδη και Κωνσταντινίδη, τον Παρασκευόπουλο, γιατρός με τεράστια ανθρωπιστική δράση, τη Δόμνα Λανίτου Καβουνίδου, τη σημαντική αθλήτρια Μαρούλα Λάμπρου, τον άλτη του ύψους Κυριάκο Ιωάννου, τον Στέλιο Κυριακίδη που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς του 1936 και δεν κέρδισε, ωστόσο κέρδισε στον μαραθώνιο του 1946 στη Βοστώνη και βέβαια τον δις αργυρό Ολυμπιονίκη της ιστοπλοϊας Παύλο Κοντίδη.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν στην Αρχαία Ελλάδα το 776πχ και έφτασαν έως το 393πχ. Στο διάστημα αυτό έγιναν 293 Ολυμπιάδες. Το 394 καταργούνται από τον Μεγάλο Θεοδόσιο και από τότε μέχρι και την αναβίωσή τους μεσολαβούν αρκετές καταστάσεις, κυρίως μεσαιωνικό σκοτάδι. Από εκεί και πέρα ακόυγονται φωνές, λόγιες, φιλοσοφικές, λογοτεχνικές για την αναβίωση των Αγώνων. Η πρώτη λογοτεχνική αναφορά γίνεται το 1492 με το τέλος του Μεσαίωνα. Συγκεκριμένα, το 1500 στον Ερρίκο τον 6ο, ο Σαίξπηρ κάνει μια λογοτεχνική αναφορά στους Αγώνες. Για πρώτη φορά ακούγεται η λέξη αυτή και ακολουθούν άλλες αναφορές λογοτεχνικές και φιλοσοφικές. Φτάνουμε στον Γάλλο Φιλίπ Νταρίλ, ο οποίος γράφει το βιβλίο «Renaissance Physique» και μιλά για ετήσια τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Εκτός από τις θεωρητικές αναφορές γίνονται και διοργανώσεις με το όνομα Ολυμπιακοί Αγώνες στο μέσο του πουθενά. Το 1679 στην Αγγλία, το 1770 στο Παρίσι και μετά σε Σκωτία, Πολωνία, Μόντρεαλ. Από το 1892 έως το 1894, ο αθλητικός όμιλος Λίβερπουλ διοργανώνει ολυμπιακές εορτές, με σύνθημά του “men sana in corpora sano”, δηλαδή νους υγιής εν σώματι υγιεί. Ωστόσο, η σοβαρότερη όλων των προσπαθειών γίνεται από τον Άγγλο δικηγόρο, Ρόμπερτ Ντόβερ, ο οποίος ενώ έκανε Αγώνες που δεν θύμιζαν σε τίποτα τους Ολυμπιακούς, ήταν ο πρώτος που τους διοργανώνει κάθε χρόνο με την ονομασία Ολυμπιακοί ή Ολυμπικοί. Πριν φτάσουμε στις δύο ιδιαίτερες προσπάθειες που δημιούργησαν και το θετικό κλίμα για την αναβίωσή τους από τον Κουμπερτέν, έχουμε και εδώ στην Ελλάδα αξιόλογες προσπάθειες. Στα Επτάνησα, το 1797 υπό γαλλική κατοχή, έρχονται Ιακωβίνοι από το Παρίσι και μαζί με τους ντόπιους ιδρύουν τον Ιακωβίνειο Συνταγματικό Σύλλογο. Αυτός, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρει και την αναβίωση των Αγώνων. Ομως, κανένας από τους σκοπούς του Συλλόγου δεν εφαρμόστηκε ούτε οι Αγώνες πραγματοποιήθηκαν.
Μια άλλη αναφορά γίνεται από τον Ρήγα Φερραίο το 1797, ο οποίος μεταφράζει το έργο του Πιέτρο Μεταστάτζιο «Olympiat» και το συμπεριλαμβάνει σε μια εκδοτική τριλογία. Μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους, το έργο παίχτηκε σε Οδυσσό, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα και Σύρο, ενώ το 2018 έπαιξε και στο κρατικό ραδιόφωνο.
Υπάρχουν αρκετές προσπάθειες σε βιβλία όπως των Στέφανου Κομιτά και Θανάση Σταγειρίτη. Επίσης ο Παναγιώτης Σούτσος με τον ξάδερφό του Αλέξανδρο, μιλάνε από το 1835 για αναβίωση. Όταν ο Ιωάννης Κωλέττης έγινε πρωθυπουργός, τα δύο ξαδέρφια ξαναπήγαν σε εκείνον ζητώντας του να αναβιώσει τους Αγώνες. Ο πρωθυπουργός, μάλιστα, το 1835 ίδρυσε κάποιας μορφής Αγώνων για να γιορταστεί η ενηλικίωση του Όθωνα. Οι Αγώνες δεν πέτυχαν αλλά είναι η πρώτη διοργάνωση επί ελληνικού εδάφους. Μια άλλη αναφορά έγινε από τον Δήμο Λετρίνων, στον Πύργο, το 1838 για αναβίωση Ολυμπιακών.
Ένας Έλληνας από την Έδεσσα, ο Μηνάς Μινωίδης, εστάλη από το γαλλικό πρακτορείο παιδείας στο Άγιο Όρος για να βρει τον γυμναστικό του Φιλόστρατου και να τον πάει στη Γαλλία. Εκεί με τη βοήθεια του Σίμωνα Σίνα (ιδρυτή της Ακαδημίας Αθηνών) εξέδωσε αναφορά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα πρέπει να πούμε επίσης ότι ο Ιωάννης Φωκιανός, πολύ σπουδαίος άνθρωπος του αθλητισμού, ίδρυσε το 1891 τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, με σκοπό την αναβίωση των Ο.Α. Ήταν όλες σημαντικές προσπάθειες, που όμως δεν δημιούργησαν σωστές συνθήκες.
Πολύ σημαντική ήταν αυτή στην Αγγλία από τον Ουίλιαμ Πένι Μπρουκς, ο οποίος από το 1850 έως το 1892 διοργάνωνε Ολυμπιακούς. Ήταν φιλέλληνας και ήθελε να αναβιώσουν οι αγώνες διεθνώς. Προφανώς δεν τα κατάφερε. Το 1850 έγραψε βιβλίο κανονισμών που υπάρχει ακόμη στο Ολυμπιακό Μουσείο. Το 1890 τον κάλεσε ο Κουμπερτέν και ο Μπρουκς του έδειξε τα πάντα. Ο Κουμπερτέν ενθουσιάστηκε και τον έκανε επίτιμο μέλος των Γαλλικών Αθλητικών Σωματείων και του αφιέρωσε άρθρο, στο οποίο εξήρε την αθλητική του δράση και τις ιδέες του για καθιέρωση των αγώνων διεθνώς και εισαγωγή της φυσικής αγωγής στα σχολεία.
Ο Μπρουκς ρωτούσε με ποιο τρόπο μπορούν οι κάτοικοι μια πολίχνης, όπως το Ουένλοκ, να συνεισφέρουν στην εθνική πρόοδο. Και απαντούσε: Ρίχνοντας μια πέτρα στη λίμνη, το μικρό δαχτυλίδι που δημιουργείται αρχικά, θα συνεχίσει να μεγαλώνει μέχρι να φτάσει στις πιο μακρινές ακτές. Κι αυτός, όμως, δεν κατάφερε να οργανώσει διεθνείς Αγώνες.
Στο Λονδίνο ιδρύθηκε και μια άλλη αθλητική εταιρία ανταγωνιστική σε εκείνη του Μπρουκς, κι έτσι στο τέλος η εταιρία του έπαψε να υπάρχει λόγω ανταγωνιστικότητας.
Φτάνουμε στον Ζάππα, μια πολύ σπουδαία περίπτωση. Ο Ευαγγέλης (όπως ήθελε να τον προσφωνούν) Ζάππας γεννήθηκε το 1900 στο Λάμποβο της Ηπείρου. Είχε προστριβές με τους Τούρκους και εκείνοι απέκλεισε τη μητέρα του στο νησί των Ιωαννίνων και δήμευσαν τη μισή περιουσία του. Έκανε δουλειές στη Μακεδονία και το 1931 μαζί με τον ξάδερφό του πήγαν στο Βουκουρέστι, όπου επιδόθηκαν σε αγροτικές δουλειές. Σιγά σιγά έγινε ηγεμόνας και επειδή έκαναν μεγάλη περιουσία θέλησαν να επενδύσουν τα χρήματά τους σε έναν μεγάλο εθνικό σκοπό. Η Ελλάδα δεν άκουσε καλά το μήνυμα του Ζάππα και βασιλιάς και υπουργός εξωτερικών θεώρησαν την πρότασή του παράδοξη και γελοία. Μέχρι και σήμερα το Ζάππειο δεν χρησιμοποιείται σε τίποτα, ενώ θα μπορουσε να γίνει πνευματικό κέντρο του Ολυμπισμού. Από τον Ζάππα μας έμειναν κάποιες ολυμπιάδες με την ονομασία Ολύμπια, το 1859, το 1780 και το 1875. Ο Κουμπερτέν πήρε πολλά στοιχεία από όσα είδαμε στις Ολυμπιάδες του Ζάππα, όπως ο Ολυμπιακός ύμνος, ο Ολυμπιακός όρκος. Πήρε την περιρρέουσα κυοφορία και το 1894 οδηγείται σε Συνέδριο στη Σορβώνη, όπου μαζί με τον Βικέλλα αποφασίζουν να αναβιώσουν του Ολυμπιακούς Αγώνες. Η υποθεση της αναβίωσης είναι τεράστια και θα μπορούσαμε να μιλάμε για μέρες.
