Ο Γιάννης Θεοδωρακόπουλος, γενικός γραμματέας του ΠΣΑΤ, ενημέρωσε τους συμμετέχοντες ότι εφέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση τριών μορφών του ελληνικού πολιτισμού. Οι δύο συνθέτες μας Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζηδάκις και ο ποιητής της μεταπολίτευσης Μανόλης Αναγνωστάκης άφησαν πολύτιμη πολιτιστική παρακαταθήκη στη χώρα μας. Σε ένα αθλητικό συνέδριο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναδειχθεί το έργο τους, ωστόσο, επειδή και οι τρεις είχαν άρρηκτη σχέση με τον αθλητισμό, θα προσπαθήσουμε, σε συνεργασία με τον Νίκο Μάλλιαρη, να αναδείξουμε την πλευρά τους αυτή.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 10 Μαρτίου 1925. Καταγόταν από το χωριό Ρούστικα Ρεθύμνης, όπου σώζεται και το σπίτι του πατέρα του Ανέστη. Σπούδασε Ιατρική και ειδικεύθηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη. Άσκησε το επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη και το 1978 μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια έζησε και πέθανε στην Πεύκη.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα για την οποία φυλακίστηκε το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951.
Έμεινε στην ιστορία ως ο «ποιητής της ήττας», καθώς με τους στίχους του εξέφρασε τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. Το ποιητικό του έργο καθόρισε την ομάδα των στρατευμένων ποιητών της μεταπολεμικής ποίησης.
Η ποίησή του ήταν πολιτική, δηλαδή ποίηση που τα συστατικά της προέρχονται από τον χώρο της πολιτικής συνείδησης του ποιητή, αν και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ερωτικό ποιητή.
Το 2018, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων είχε διοργανώσει έκθεση προς τιμήν του και στο επίσημο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και μέρος του βιβλίου του «Είμαι αριστερόχηρ ουσιαστικά, μονόλογος του Μανόλη Αναγνωστάκη», που αποτελεί μια μακρά συνομιλία που είχε ο ο ποιητής με τον συγγραφέα και επιμελητή της έκδοσης, Μισέλ Φάις, στο σπίτι του το 1992. Συγκεκριμένα αναφέρει «Το σπίτι μας ήταν πάνω στην πλατεία Δικαστηρίων, ιδανικό θεωρείο φάτσα στο μεγάλο παλκοσένικο της πλατείας όπου πραγματικοί αστυνόμοι και πραγματικοί πολίτες δίναν μάχες τον Μάη του ΄36. Η οικογένειά μου κατάγεται από την Κρήτη και ήρθαν εδώ μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Δεν ήταν διανοούμενος, αλλά είχε μεγάλη μανία με το διάβασμα. Τα παιδικά μου χρόνια υπήρξαν καλά, αρκετά καλά. Τα πρώτα βιβλία που διάβασα μικρός ήταν «Τα Παιδικά» του Δημητράκου και του Ελευθερουδάκη. Εκείνη την εποχή ασχολιόμουν με το ποδόσφαιρο πάρα πολύ. Ήμουν μανιώδης φίλαθλος. Πήγαινα τις Κυριακές όλη μέρα και παρακολουθούσα τις προπονήσεις, τους φιλικούς αγώνες. Βοηθούσε και η νεολαία Μεταξά τότε, που μας έδινε δωρεάν εισιτήρια και πηγαίναμε στο γήπεδο».
Ένα άρθρο του, που έχει μείνει στην ιστορία είναι «Άγιαξ, για πάντα Άγιαξ». Εκεί αναφέρει: «Όμορφη είσαι και καλή είσαι, μα πεντάμορφη δεν είσαι. Γιατί η σύγκριση γίνεται με την πεντάμορφη, τη μοναδική? Φίλοι του ποδοσφαίρου, όσοι τρέχετε ακόμη κάθε Κυριακή στα γήπεδα ή καθισμένοι στην αναπαυτική σας πολυθρόνα, που χτίσατε βλέποντας τη μικρή οθόνη τα διεθνή μεγαθήρια…δεν λέω, σταθεροί οι Βέλγοι, μαχητική η Λίβερπουλ, τεχνήτρα η Γιουβέντους, σκληροτράχηλη η Μπάγιερν, αλλά ποιο είναι το διαφορετικό? Θυμάμαι την πικρόχολη κουβέντα ενός φίλου, έμπειρου, γερόλυκου των γηπέδων. Καλή η Άρσεναλ, ένα διεθνές φορμαρισμένο Αιγάλεω».
Υπάρχουν επίσης πολλά αφιερώματα για την ανάμιξή του με το ποδόσφαιρο. Στην Αθήνα παρακολουθούσε συχνά τον Απόλλωνα Σμύρνης, ως μικρή ομάδα, με μικρασιάτικη καταγωγή.
- Το 12ο Διεθνές Αθλητικό Συνέδριο του ΠΣΑΤ διοργανώνεται σε συνεργασία με τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων κα Αθλητισμού. Την προσπάθεια αυτή του ΠΣΑΤ στηρίζουν οι Μεγάλοι χορηγοί του «Stoiximan» και «Volton», καθώς και η εταιρεία «Λουξ». Χορηγοί επικοινωνίας είναι η «ΕΡΤ», το «ΑΠΕ-ΜΠΕ», το «Πρακτορείο FM 104.9» και η «netway».
