Ο Αλέξης Σπυρόπουλος έχει καλύψει δια ζώσης πέντε Παγκόσμια Κύπελλα ποδοσφαίρου έως σήμερα και στο 9^ο Διεθνές Αθλητικό Σχολείο του ΠΣΑΤ κατέθεσε την εμπειρία του, ενόψει της διοργάνωσης του Κατάρ που αρχίζει στις 20 Νοεμβρίου. «Αν έμαθα ένα πράγμα, το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι το ποιος νίκησε ή ποιος ηττήθηκε, ποιος βγήκε πρώτος σκόρερ. Είναι αυτό που άκουγα από μικρό παιδί, από προγενέστερους συναδέλφους μας για τη συνάντηση των λαών και των πολιτισμών, το οποίο από έναν καναπέ σε ένα διαμέρισμα είναι λίγο δύσκολο να το συλλάβεις αν δεν το ζήσεις. Αν με ρωτήσετε ποια είναι η ανάμνησή σου από καθένα από αυτά τα Μουντιάλ, από κανένα δεν είναι κάποιο γκολ. Είναι οι πολιτισμικές εικόνες που εισπράττεις,» είπε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος του OPEN και μέλος του ΠΣΑΤ.

Μεγάλος χορηγός του ΠΣΑΤ είναι η Winmasters. Χορηγοί Επικοινωνίας του 9ου Διεθνούς Αθλητικού Σχολείου του ΠΣΑΤ είναι το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) και το Sport24.

Φωτογραφίες: Βασίλης Κουτρουμάνος

Αναλυτικά:

«Χαίρομαι πάρα πολύ που συναντιόμαστε. Ευχαριστώ πολύ τη διοίκηση του Συνδέσμου μας για την πρόσκληση για να μιλήσουμε για ένα πρωτοφανές Παγκόσμιο Κύπελλο, που νομίζω ότι το ποδοσφαιρικό του κομμάτι ευνοείται από το πλέγμα των συνθηκών μέσα στο οποίο θα διεξαχθεί. Είναι πολύ καλύτερο για τους ποδοσφαιριστές που θα διεξαχθεί τώρα από το να πρέπει να παίξουν τον Ιούνιο και τον Ιούλιο ξεθεωμένοι από μία σεζόν με 60 και 70 παιχνίδια στους συλλόγους τους. Θα πάνε τώρα να παίξουν σε πολύ καλές κλιματολογικές συνθήκες και σε μια διοργάνωση που τα logistics είναι απλουστευμένα λόγω της ερήμου. Όταν η μεγαλύτερη απόσταση από γήπεδο σε γήπεδο είναι 50 και 60 χλμ. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει το βάσανο κάθε δεύτερη ημέρα να μπαίνω και να βγαίνω στο αεροπλάνο, ν’ αλλάζω πόλη και ξενοδοχείο σε απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων, πράγμα που συνέβαινε στη Ρωσία το 2018, στη Βραζιλία το 2014, στη Ν. Αφρική το 2010. Άρα μπορεί να είμαστε θετικοί στη σκέψη μας ότι θα γίνει μια ωραία, στο αθλητικό της κομμάτι, διοργάνωση.

Εγώ πάντα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να παίρνει πολλά πράγματα από το μπάσκετ. Γιατί το μπάσκετ είναι πρωτοπόρο σε ιδέες και ένα από τα πράγματα που ζήλευα είναι ότι αυτοί όταν έχουν Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ξεκινούν τη σεζόν με αυτό τον Αύγουστο ή το Σεπτέμβριο, κάνουν προετοιμασία με τις εθνικές ομάδες τους και αφού τελειώσουν πηγαίνουν στους συλλόγους αργότερα.

Υπάρχει κι άλλο ένα σοβαρό κομμάτι της διοργάνωσης που έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τετραψήφιους αριθμούς νεκρών εργατών από την Ινδία και το Πακιστάν. Έχει γίνει στατιστική, είναι ψυχές. Μια πρώτη ιδέα για το τι είναι ο κόσμος εκεί κάτω την είχα πάρει εντελώς τυχαία όταν τον Φεβρουάριο, μαζί με τη σύντροφό μου, μας φιλοξένησε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ένας συνάδελφός μας, ο Θανάσης Ασπρούλιας, που εργαζόταν για την «Ντουμπάι EXPO 2020». Είδαμε τους εργάτες που έρχονταν κατά κύματα από την Ινδία και το Πακιστάν για να βρουν μια καλύτερη τύχη και πραγματικά δεν έχω καταλάβει αν ο δυτικός κόσμος έβγαλε μεγάλη… ξινίλα στο να τα καταγγείλει τις συνθήκες στο Κατάρ. Δεν ξέρω αν θα έκανε το ίδιο για άλλα, ίδιας διαφθοράς καθεστώτα στα οποία και η ΔΟΕ και η FIFA και η UEFA δεν έχουν ένα άμεμπτο ιστορικό ευαισθησιών, όταν τους αναθέτουν μεγάλα event. Η Ρωσία είναι φιλελεύθερο κράτος όταν το 2018 πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Δεν θυμάμαι να έγινε τόση φασαρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Ουκρανία δεν είναι ένα ακριβώς δημοκρατικό καθεστώς, η οποία έκανε το 2012 το μισό Euro. Τώρα έγινε πολύ μεγάλη φασαρία για το Κατάρ και προσπαθώ να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου, να καταλάβω αν ο δυτικός κόσμος το πήρε με στραβό μάτι. Δεν έχω καταλήξει, δεν έχω να σας πω μια οριστική απάντηση σε αυτό.

Θέλω να πω επιπρόσθετα ότι αισθάνομαι πως με έχει ευλογήσει ο Θεός να είναι το 5^ο Μουντιάλ στο οποίο θα παρευρεθώ και δεν είναι τόσο το νούμερο όσο ότι επισκέφτηκα 5 διαφορετικές ηπείρους, από το 1994 στην Αμερική, το 1998 στη Γαλλία μέχρι το 2010 στη Νότια Αφρική, το 2014 στη Βραζιλία και τώρα στο Κατάρ. Αν έμαθα ένα πράγμα, το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι το ποιος νίκησε ή ποιος ηττήθηκε, ποιος βγήκε πρώτος σκόρερ. Είναι αυτό που άκουγα από μικρό παιδί, από προγενέστερους συναδέλφους μας για τη συνάντηση των λαών και των πολιτισμών, το οποίο από έναν καναπέ σε ένα διαμέρισμα είναι λίγο δύσκολο να το συλλάβεις αν δεν το ζήσεις. Αν με ρωτήσετε ποια είναι η ανάμνησή σου από καθένα από αυτά τα Μουντιάλ, από κανένα δεν είναι κάποιο γκολ. Είναι οι πολιτισμικές εικόνες που εισπράττεις. Το 1994 στο πρώτο μου Παγκόσμιο Κύπελλο μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί μύριζε παντού ο τόπος ποπ-κορν στις ΗΠΑ. Εγώ ήξερα να μυρίζουν έτσι τα λούνα παρκ που με πήγαινε ο μπαμπάς μου και η μαμά μου. Ή η συνύπαρξη των παροικιών Ιταλίας-Ιρλανδίας στη Ν. Υόρκη, που εκεί κατάλαβα ότι δεν είμαστε μόνο εμείς στην Αστόρια. Είχε τύχει να μεταδώσω παιχνίδι Ιταλία-Ιρλανδία και έβλεπες το ποτάμι των μεταναστών. Το 1998 έμαθα κάτι άλλο σε ένα παιχνίδι που δεν το πιάνει το μάτι σου… στο Τζαμάικα-Ιαπωνία στο «Παρκ Ντε Πρενς». Είδα για πρώτη φορά ποια είναι η ιαπωνική κουλτούρα. Δηλαδή να τελειώνει το παιχνίδι, ήταν 20 χιλιάδες Ιάπωνες στο γήπεδο και δεν έφυγε κανείς μετά τη λήξη, έβγαλαν τις πλαστικές σακούλες σκουπιδιών, με τις οποίες είχαν έρθει στο γήπεδο, να καθαρίσουν την κερκίδα, να μην αφήσουν τίποτα πίσω. Και φυσικά παντού βλέπεις τη λαχτάρα του Έλληνα της Αμερικής ή της Ν. Αφρικής.

Θυμάμαι έναν εθελοντής, τουλάχιστον 80 ετών στο Giant, ο οποίος κάθε φορά που πήγαινα να μεταδώσω με πρόσεχε σαν να ήμουν γιος του και μου έφερνε νερά, αναψυκτικά καθώς ήταν αφόρητος ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας. Δεν μου μίλησε ποτέ. Στο τελευταίο παιχνίδι που ήταν προημιτελικός και η Βουλγαρία νίκησε τη Γερμανία μου αποκάλυψε ότι ήταν Έλληνας και είχε ζητήσει να τον βάλουν εκεί που θα ήταν η ελληνική τηλεόραση για να κάθεται δύο ώρες πίσω μου να ακούει ελληνικά. Αυτό είναι συνταρακτικό, όπως δεν μπορώ να ξεχάσω το ζευγάρι των συνταξιούχων Ελλήνων το 2010 στο Γιοχάνεσμπουργκ. Είχαν βγει σε σύνταξη από την KLM, ζούσαν  εκεί. Η Ελλάδα έπαιξε τρεις αγώνες, στα πλαίσια των χαοτικών αποστάσεων που λέγαμε πριν, ο ένας ήταν στο Πόρτο Ελίζαμπεθ, ο άλλος στο Μπλουμφοντέιν και ο τρίτος στο Πολοκβάνε. Στους δύο πρώτους δεν μπορούσαν να πάνε λόγω χιλιομετρικών αποστάσεων. Η μόνη εφικτή περίπτωση ήταν το Πολοκβάνε στις 2 ώρες από το Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί από το FIFA Ticket Office, συνέβη να γνωρίσω το ζευγάρι εντελώς συμπωματικά και όταν άκουσα το θέμα τους και είδα τη λαχτάρα τους να δουν την ελληνική ομάδα, πήρα τηλέφωνο το Σοφοκλή Πιλάβιο, του εξήγησα, σε 30 δεύτερα, μου είπε μη φύγεις σου στέλνω σε μισή ώρα δύο εισιτήρια προσφορά της ΕΠΟ για τους ανθρώπους. Ούτε καν ζήτησε χρήματα. Πλέον έλυσα και το θέμα μου πώς θα πήγαινα από Γιοχάνεσμπουργκ στο Πολοκβάνε και πίσω, με πήγαν αυτοί με το ΙΧ τους. Όταν τους είπα ότι έπρεπε να περιμένουν τέσσερις ώρες μετά το ματς για να γράψω για την εφημερίδα, δεκατέσσερις θα περιμένουμε είπαν.

Και τέλος, αυτό που άκουγα για την αρχαιολατρία των Βραζιλιάνων που βαφτίζουν τα αγόρια τους Σώκρατες κλπ., όταν πήγα ως Έλληνας εκεί, στην πόλη που ήταν η ελληνική ομάδα, στο Αρακαζού των 700 χιλ. κατοίκων, χωριό για τα δεδομένα τους, η μόνη τους σύνδεση ότι γινόταν Μουντιάλ στη χώρα ήταν ότι έμενε εκεί μία ομάδα. Η λέξη Έλληνας ήταν το διαβατήριο για να ανοίξουν όλες οι πόρτες. Θυμάμαι τις κοπέλες στο ξενοδοχείο όταν έφευγε η ελληνική ομάδα για τον 3^ο αγώνα, έκλαιγαν γιατί αν δεν νικούσε θα έφευγε απευθείας. Έκαναν ένα “πασίγιο” από το οποίο πέρασε η ομάδα. Όταν νίκησε και γύρισε για ακόμη έναν αγώνα, για άλλες τρεις ημέρες, τα κορίτσια έκλαιγαν γιατί οι Έλληνες θα έμεναν παραπάνω. Αυτό είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο».