Μονπελιέ, Αποστολή ΠΣΑΤ – Δημήτρης Τυχάλας
Για σχεδόν τρεις δεκαετίες ο Σαμουέλε Πάπι μεσουρανούσε στο παγκόσμιο βολεϊκό στερέωμα με τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας, αλλά και ως παίκτης των Κούνεο, Τρεβίζο, Πιατσέντζα, ενώ πλέον είναι μέλος του προπονητικού τιμ της σκουάντρα ατζούρα.
Ξεκίνησε την τεράστια καριέρα του το 1990 (στην Φαλκονάρα) και κρέμασε τα παπούτσια του το 2017 έχοντας κατακτήσει 4 Ολυμπιακά μετάλλια (2 ασημένια, 2 χάλκινα) 2 παγκόσμια πρωταθλήματα, 3 Ευρωπαϊκά, 3 Champions League, 2 CEV Cup, 4 Challenge Cup και 6 τίτλους στο Ιταλικό πρωτάθλημα.
Τώρα όμως είναι ένας από τους βοηθούς του Τσίκο Μπλεντζίνι και μας μίλησε για τη νέα σελίδα στην καριέρα του, μας είπε τη γνώμη του για την Εθνική Ελλάδας και φυσικά έκανε μια… βουτιά στο παρελθόν όπου φυσικά η Ελλάδα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.
«Δεν ήξερα πολλά πράγματα για την ομάδα σας, αλλά πραγματικά με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο έπαιξε κόντρα στην Ιταλία. Ήταν ένα πολύ σκληρό παιχνίδι κι ευτυχώς από ένα σημείο και μετά βρήκαμε ρυθμό και μπορέσαμε να κερδίσουμε μια πραγματικά πολύ ομάδα», ήταν το σχόλιο του για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, για να ξεκινήσουμε το ταξίδι στο παρελθόν και τη σχέση του με την Ελλάδα όπου κέρδισε τα πρώτα του μετάλλια…
«Το 1994 ήταν η πρώτη του μεγάλη διοργάνωση που συμμετείχα με την Εθνική και κατακτήσαμε το Παγκόσμιο στην Αθήνα, ενώ την επόμενη χρονιά πάλι στην Αθήνα κατακτήσαμε το Ευρωπαϊκό κερδίζοντας και τις δύο φορές την Ολλανδία. Ήταν μεγάλες νίκες, μεγάλες επιτυχίες και θυμάμαι πολύ ότι ήταν και δύο φανταστικά τουρνουά σε οργανωτικό επίπεδο», είπε ο 46χρονος σήμερα Πάπι που δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
«Παρόλο που χάσαμε στον τελικό από την σπουδαία Βραζιλία της εποχής, παρόλο που έχω παίξει άλλες τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτοί της Αθήνας είναι πραγματικά αξέχαστοι για τον πρώτο με τον οποίο είχαν οργανωθεί και την ατμόσφαιρα που υπήρχε».
Στην Ελλάδα έχει πανηγυρίσει και ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο όταν το 1997 με το Κούνεο επικράτησε στην Θεσσαλονίκη του Ολυμπιακού στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, κι όταν του θυμίσαμε και τους άλλους νικηφόρους τελικούς που είχε κόντρα σε ελληνικές ομάδες (με Ολυμπιακό και Ηρακλή) χαμογέλασε και πρόσθεσε: «Αυτό στην Θεσσαλονίκη ήταν ένα από τα πρώτα μου τρόπαια και το θυμάμαι… Γενικότερα μου άρεσε να παίζω στη χώρα σας».
Έχοντας εγκαταλείψει την ενεργό δράση εδώ και 2.5 χρόνια δεν προπονείται ιδιαίτερα, ωστόσο κάτι τέτοιες στιγμές όπως σ’ ένα Ευρωπαϊκό τουρνουά «ναι υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα ήθελα να μπω στο γήπεδο και να παίξω για λίγο. Ειδικά σε μεγάλα ματς εκεί που αδρεναλίνη είναι στα ύψη, εκεί που υπάρχει πολύς κόσμος στις κερκίδες».
Η δική του γενικά κατέκτησε τα πάντα εκτός από το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά ο ίδιος στέκεται στη συνολική πορεία της ομάδας και εμφανίζεται αισιόδοξος.
«Όντως δεν καταφέραμε να πάρουμε ένα χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά με εξαίρεση το 2008 η ομάδα ήταν πάντα μέσα στα μετάλλια. Πριν από ένα μήνα πήραμε την πρόκριση για το Τόκιο κι εκεί αυτή η νέα γενιά θα προσπαθήσει και πάλι να τα καταφέρει».
